Tineke Has draagt de onderscheiding met trots, maar vindt dat elke vrijwilliger belangrijk is.

Tijdens de nieuwjaarsreceptie van gemeente Dijk en Waard, woensdag 8 januari, heeft burgemeester Maarten Poorter de gemeentelijke onderscheiding De Brug uitgereikt aan Tineke Has-Raaijen (64). Tineke is al ruim 32 jaar actief bij Buurthuis De Ezel, waarvan 25 jaar als voorzitter. Ze is de spil van het buurthuis en coördineert tal van activiteiten. Tineke weet vrijwilligers te motiveren en betrokken te houden, waardoor het buurthuis een warme en toegankelijke plek is voor iedereen. Ze is daarmee van onschatbare waarde voor het buurthuis en een voorbeeld voor velen. Aldus de warme woorden van de burgemeester.

Elke vrijwilliger is onmisbaar

Tineke zelf vindt het allemaal maar een hoop drukte. Uiteraard is ze blij en dankbaar dat ze deze onderscheiding heeft gekregen, al is het alleen omdat daardoor De Ezel, de vrijwilligers van De Ezel, en eigenlijk álle vrijwilligers van Dijk en Waard in het zonnetje worden gezet. “Je kunt alles wat we doen in De Ezel alleen met elkaar doen. Ik vind het niet juist dat één persoon, in dit geval ik, naar voren wordt geschoven, terwijl elke vrijwilliger onbetaalbaar is. Of hij nou een paar uurtjes per maand, of elke dag bezig is in of voor het buurthuis. Maar dat neemt niet weg dat ik het een mooi gebaar vind en ik draag de onderscheiding De Brug vol trots op mijn jasje.”

Thuis in Heerhugowaard

Het is typerend voor deze geboren Rotterdamse, die opgegroeid is in Heemstede en door krapte op de woningmarkt daar in 1987 terechtkwam in Heerhugowaard. “Waar het in Heemstede ondanks een groot aantal gespaarde punten niet lukte, konden we in Heerhugowaard vrijwel direct huren in de vrije sector. Doordat ik via mijn man betrokken ben bij het honkbal en daardoor ook regelmatig bij The Herons kwam, kon ik gebruik maken van mijn netwerk. En dat betaalde zich uit!”

Juf Tineke

In Haarlem werkte ze als invaljuf op een school voor zeer moeilijk lerende kinderen, maar in Heerhugowaard besloot Tineke een aantal jaren thuisblijfmoeder te blijven totdat haar kinderen zelf naar school gingen. Ze hoefde tegen die tijd niet te solliciteren want de directeur van Bommelstein, tot 2013 basisschool voor speciaal onderwijs in Heerhugowaard, stond letterlijk voor haar deur met de vraag of ze wilde komen werken. Vandaag de dag is ze al 22 jaar verbonden aan basisschool De Hasselbraam, waar ze drie dagen per week voor de klas staat en ook rekencoördinator is en dyslexiespecialist. Groep 7 en 8 zijn haar favorieten. “Leerlingen omschrijven mij als streng maar duidelijk en daar ben ik blij mee. Als leerkracht hoef je geen vrienden met je leerlingen te zijn. Ik deel dan ook niet teveel privé dingen met ze. Wel heb ik verteld over deze onderscheiding en waarom ik die kreeg. Dat vonden ze allemaal heel cool.” Tineke gaat nog elke dag met veel plezier naar haar werk en zal dit de komende tweeënhalf jaar met veel vreugde blijven doen.

Hartinfarct

Vier jaar geleden kreeg ze qua gezondheid even een flinke wake up call. “Het was de eerste dag van de zomervakantie en ik was extreem moe en had allerlei vage klachten. Daar ben ik even mee doorgelopen totdat de huisarts me doorverwees en ik een hartinfarct bleek te hebben. In het ziekenhuis vroegen ze ook naar mijn medicatie voor diabetes, of ik die mee had gebracht. Ik wist van niks, maar ik bleek dus ook nog diabetes patiënt te zijn. Dat heeft het een en ander wel even op scherp gezet. Ik ben gezonder gaan leven en zeker qua eetgewoontes heb ik heel wat uit mijn menu geschrapt. ‘Gelukkig’ was het net coronatijd, dus alle activiteiten in De Ezel lagen ook stil.”

Op de nieuwjaarsreceptie van de gemeente ontving Tineke de onderscheiding De Brug.

Verbinder

Wat ze van haar leerlingen leert brengt ze in praktijk in het buurthuis, en andersom. “Dat is met name dat elke mens wil worden gezien. Zoals elk kind in mijn klas bij de deur een boks of een hand krijgt aan het begin van de dag, komt niemand hier De Ezel binnen zonder gegroet te worden. Iedereen heeft drie psychologische basisbehoeften, namelijk de behoefte zich autonoom, competent en verbonden met anderen te voelen. Vervulling van deze drie basisbehoeften is een voorwaarde om gemotiveerd te kunnen zijn. Dat geldt voor kinderen, maar zeker voor volwassenen. Voor onze vrijwilligers vind ik het belangrijk dat iedereen zelf mag bepalen wat hij doet en hoeveel tijd hij daar in steekt. Zo krijg je een groep mensen die zich verantwoordelijk voelt voor het buurthuis en meer dan loyaal zijn.”

De vele functies van het buurthuis

Het leukste aan haar functie als voorzitter vindt ze het professionaliseren van het buurthuis, dat een steeds belangrijkere rol speelt in de samenleving. “Op het gebied van eenzaamheid onder ouderen spelen we een belangrijke rol, maar ook op het gebied van verbinding tussen mensen, educatie en ontwikkeling, ontspanning, preventie, ontmoeting, en het bieden van een luisterend oor. Ik ben blij dat er vanuit de gemeente aandacht is voor de buurthuizen.”