Veel lezers kennen Co Kamp van het gelijknamige bouwbedrijf en doe-het-zelfzaak, als mede-directeur van BCH – Bouwcombinatie Heerhugowaard, zijn werk voor de politieke partij Senioren Dijk en Waard of als lid van de ledenraad van de Tennis en Padel vereniging Heerhugowaard. Ook is zijn leven nauw verweven met kilpaden. Maar wat zijn dat eigenlijk?

Co Kamp is een geboren verteller en al snel hebben we het over zwembad Deiko – ooit gelegen naast de Pater Jan Smitschool – en natuurlijk de bouw: “Vroeger groeven we als bouwbedrijf Kamp gleuven en die stortten we vol beton. Nu gaat alles met kranen, maar toen kwamen er wagens vol zand, steen en cement, die we met de hand losten.” Hij vervolgt trots: “Pas toen er subsidie kwam op heien werd er opeens geheid. En er is geen huis die wij zonder heipalen hebben gebouwd waar een scheur in zit of die verzakt is.” 
Co woonde een tijdlang in de wijk waar zwembad Deiko was en tegenwoordig woont hij nog steeds op een steenworp afstand van de zaak – oftewel zijn geboortehuis – zijn vroegere kleuterschool en basisschool.

Het gebied ten westen van de Middenweg – van de huidige Stationsweg tot de rotonde bij de Westtangent – heette de Kilpolder en er werden paden aangelegd. Aan deze kilpaden werden boerderijen gebouwd. Die zijn inmiddels verleden tijd, maar de aansluiting van de kilpaden naar de Middenweg zijn nog steeds zichtbaar in het stratenpatroon. De Cromhoutstraat, schuin tegenover juwelier Sjaak Knijn, markeert de eerste kil, naast bakker Rood bij de Van Loonstraat de tweede kil, naast het kantoor van bouwbedrijf Kamp de derde kil en de vierde kil bij de Coltermanlaan. De eerste en tweede kil zijn het best zichtbaar in het huidige stratenpatroon.

Als je oude foto’s ziet, herken je de Middenweg nauwelijks terug. Een smalle straat met sloten en bruggetjes aan weerszijden. “Er werd een zandzuiger bij zwembad Deiko neergezet en die heeft de sloten tot aan de Molenweg dichtgespoten. Ter hoogte van de Floreestraat was er een verhoging van ongeveer een meter in de Middenweg. Een kolk. Tuinders gingen daar met schuiten onder de Middenweg door naar de veiling in Langedijk.” Om lachend te vervolgen: “De melkboer moest met zijn handkar en driewieler een lange aanloop nemen om er overheen te komen. Het complex dat we naast onze bouwmarkt bouwden heet dan ook De Kolk!”
Ook de mooie kerk die we op afbeeldingen zien, staat er niet meer. “In de jaren zestig werd er een nieuwe gebouwd en de oude werd opgeblazen. Die was ook in slechte staat.”

Toch is er nog genoeg te zien, als je het maar wilt zien. “Als je van de vierde kil naar het spoor liep, dan kwam je langs melkfabriek Excelsior. Die is er niet meer, maar de directeurswoning staat er nog. Mijn broer Jos Kamp zit in wat ooit het armenhuis was. De marmeren vloer zit er nog in. Aan de overkant stond het oude gemeentehuis. Het is zonde dat die gesloopt is. Dat was een prachtig gebouw met trappen. Naast het Griekse restaurant staat het oude postkantoor, inclusief een plakkaat van de vorige eigenaar over zijn twee zonen die overleden zijn in de oorlog. Bij de Sportlaan vind je de oude burgemeesterswoning.” 

Co kijkt niet alleen graag terug naar het verleden, maar juist ook vooruit. “In Dijk en Waard wordt erg veel gebouwd. Met mooi weer stap ik op de fiets, met mijn hond achterop, en dan ga ik graag langs al die plekken om te kijken naar de ontwikkelingen. Vooruitgang is goed. Maar ik hoop dat het erfgoed dat we nu nog hebben in stand wordt gehouden voor de volgende generatie.”